De agressieve politiek van president Trump tegenover Cuba
President Trump wil het Panama-kanaal opnieuw bezetten, Canada als 51ste staat van de VS inlijven, Groenland afkopen en Gaza ombouwen tot een luxe vakantieoord. In Trumps logica lijkt alles te koop, alsof we nog leven in de kolonialistische 19de eeuw. En wat zijn de plannen met Cuba?
Het Cuba-beleid gedomineerd door de Cubaanse anti-castristen in Miami.
Bij de samenstelling van zijn medewerkersteam maakt Trump al duidelijk welke richting zijn beleid zou uitgaan. Marco Rubio is de belangrijkste onder hen, hij is de nieuwe Secretary of State, de minister van Buitenlandse Zaken. Een andere hardliner, Mauricio Claver-Carone, werd benoemd als speciaal gezant voor Latijns-Amerika. Zowel Rubio als Claver-Carone zijn uitgesproken tegenstander s van iedere versoepeling van de blokkade en van de normalisering van de relaties met Cuba. Er is ook nog Mike Waltz als nationaal veiligheidsadviseur. Ook hij is afkomstig uit Florida en een voorstander van een nieuwe Monroe-doctrine die Latijns Amerika in de pas van de VS moet houden.
In een verrassende zet, amper zes dagen voor het einde van zijn presidentschap, nam Joe Biden drie belangrijke maatregelen die de blokkade tegen Cuba een beetje versoepelden. Maar het duurde niet lang of president Trump draaide de versoepelingen terug.
Nog op de dag van de eedaflegging op 20 januari ’25 plaatste president Trump Cuba opnieuw op de lijst van landen die het terrorisme steunen, die financiële instellingen afschrikt, zo niet onmogelijk maakt banden met Cuba te onderhouden. Op 29 januari stuurde Rubio de bevoegde commissies van het Congres een brief waarin hij de beslissing van de vorige regering over Titel III van de Helms-Burton-wet introk. Dit artikel maakt het mogelijk voor Amerikanen van wie na de revolutie het bezit genationaliseerd werd, om bedrijven die daar nu economische activiteiten uitbouwen aan te klagen. Op 31 januari heractiveerde Marco Rubio de lijst van ‘restricted entities’. Dit is een lijst van instellingen waarmee Amerikaanse burgers en bedrijven geen financiële transacties mee mogen uitvoeren. M. Rubio breidde de lijst nog uit met het Cubaanse bedrijf ORBIT, met als gevolg dat VS-burgers geen geld meer via Western Union naar hun verwanten in Cuba kunnen storten.
Onder president Biden diende Marco Rubio (als congreslid) samen met Maria Elvira Salazar de FORCE act in; dit wetsvoorstel zou het onmogelijk maken voor elke toekomstige president om Cuba van de lijst van sponsors van terrorisme te verwijderen zonder een ‘regime-wissel’. Maria Elvira Salazar heeft al aangekondigd het voorstel opnieuw in te dienen.
Naast deze directe maatregelen treffen ook de harde anti-migratie decreten van de Trump-administratie in sterke mate de Cubanen die de laatste jaren al dan niet legaal naar de VS trokken. De U.S. Customs and Border Protection (CBP) desactiveerde de ‘CBP One’-applicatie waarmee buitenlanders een afspraak voor een verblijfsvergunning kunnen maken. Tegelijkertijd werden alle reeds gemaakte afspraken vanaf 20 januari geannuleerd. Onder de benadeelde kandidaat-migranten bevinden zich duizenden Cubanen.
Ook het humanitair programma bekend als ‘Parole’ werd stopgezet. Met dit programma gaf Biden de burgers van Cuba, Venezuela, Nicaragua en Haiti de mogelijkheid om legaal en voor twee jaar in de VS te werken en te verblijven. Zeker 110.000 Cubanen zijn de voorbije jaren via dit Parole naar de VS gemigreerd.
De regering-Trump heeft het Department of Homeland Security, het Ministerie van Justitie en het Ministerie van Buitenlandse Zaken gemachtigd om alle noodzakelijke maatregelen te nemen om illegale buitenlanders die de zuidelijke grens van de Verenigde Staten oversteken onmiddellijk te weren, te repatriëren en te verwijderen. Dit beleid kan gevolgen hebben voor alle Cubanen die de afgelopen twee jaar zonder controle door de VS-autoriteiten het land zijn binnengekomen.
Op 26 februari richtte Marco Rubio zich ook tegen de Cubaanse internationale medische brigades. De VS zullen in de toekomst geen visa meer verlenen aan de leden van deze missies, en evenmin aan alle functionarissen in Cuba én in het ontvangende land die deze missies mogelijk maken. Op dit ogenblik zijn Cubaanse medici actief in ongeveer 60 landen, waarvoor het land een vergoeding ontvangt van jaarlijks rond de 11 miljard dollar.