Mijn naam is Liz Maray Hernando Rodriguez. Ik kom uit een familie van ambachtslieden, maar we hebben allemaal een hoog opleidingsniveau, iets dat heel gewoon is in mijn land. Mijn moeder is altijd lerares geweest. En ik ben ingenieur.
Echter, als gevolg van de blokkade hebben we ons altijd weer moeten overtreffen, en naar mogelijkheden zoeken voor het gezinsinkomen. In mijn geval, ik studeerde in de Sovjet-Unie en ben geëindigd als een ambachtsvrouw met specialisatie ‘design’.
In ons geval, de markt die de beste kansen bood is deze van Parijs. Van 2002 tot 2016 namen we jaarlijks deel met een verkoopstand op het ‘Fête de l’Humanité’. Maar we zijn ermee moeten stoppen omwille van bankbeperkingen. Een Franse bank kreeg een zware boete opgelegd. Dat had een negatief gevolg voor onze deelname. Onze inkomsten van de verkoop in Parijs via de bank overschrijven naar Cuba wordt belet door de blokkade. En om witwaspraktijken te vermijden, aanvaardt de bank het cash geld van onze verkoop maar tot een bepaald bedrag. Zo worden we afgeremd.
Ik kan u een heel persoonlijke ervaring uit mijn familie vertellen. Het gaat over mijn vader. Mijn vader heeft de ziekte van Parkinson. En het is ongelooflijk, elke keer als hij in de kliniek komt vertellen de dokters ons: het is verbazend dat je al meer dan 12 jaar de ziekte van Parkinson hebt. Hoe heb je de volgende fase, de fase van beven en stijfheid, kunnen vermijden?
Dan vertellen we hen, dat het komt omdat we elk jaar naar Frankrijk gaan. En in Frankrijk kopen we Ropinirol, een medicijn dat de andere geneesmiddelen ondersteunt, die in Cuba worden toegediend aan mensen met de ziekte van Parkinson. Altijd vinden we in Frankrijk wel vrienden die ons helpen met een gift. Want Cuba kan niet veel van deze producten produceren door het gebrek aan grondstoffen en bestanddelen. Ik kon dat doen omdat ik de mogelijkheden had. Maar hoeveel zijn er zo in Cuba die geen toegang tot Ropinirol kunnen krijgen? Omdat we het geneesmiddel in Cuba niet kunnen produceren vanwege de blokkade.