Als vertegenwoordiger van de Coördinatie Opheffing Blokkade praatte Wim Leysens in februari ’22 met tal van organisaties en personen in Cuba. Een aantal concrete voorbeelden maken duidelijk hoe de blokkade het dagelijks leven verstoort.
De laatste twee jaren zijn voor de Cubanen heel moeilijk geweest en de problemen zijn nog niet onmiddellijk van de baan. Op dit ogenblik is er een tekort aan zowat alles. “Mijn grijze haren zijn het gevolg van de blokkade”, aldus een bejaarde vrouw. Elke dag opnieuw moeten Cubanen creatieve oplossingen vinden voor het tekort aan voeding, het gebrek aan geneesmiddelen, moeilijkheden met het openbaar vervoer…. 80% van de bevolking heeft niets anders gekend dan de blokkade die nu al 60 jaar duurt. De blokkade lijkt haast ‘een vanzelfsprekendheid’. Maar dat belet niet dat de blokkade energie vreet en stress veroorzaakt voor de allereenvoudigste zaken als ‘wat eten we vandaag’.
Onmogelijke maar noodgedwongen keuzes maken
Overal waar we komen, horen we hetzelfde. Ongeacht of we praten met een zelfstandige, een staatsbedrijf, een coöperatieve of een sociale organisatie: zonder materiaal of basisgoederen kunnen we niet werken. Cuba heeft een open economie en is erg afhankelijk van import en daarvoor zijn harde deviezen nodig. Maar de blokkade en de corona-pandemie hebben de laatste twee jaren de inkomsten uit het toerisme en de medische dienstverlening aan het buitenland drooggelegd. De reserve aan harde deviezen voor de aankoop op de internationale markt is heel beperkt. Dat leidt tot onmogelijke keuzes voor iedereen van hoog tot laag, keuzes die zelfs bepalend zijn voor leven en dood.