Fajardo: dit is geen embargo, dit is een blokkade!

Wij Cubanen worden persoonlijk getroffen door de blokkade, door de schaarste die we dagelijks meemaken, de economische beperkingen, beperkingen op het vlak van je persoonlijke ontwikkeling, beperkingen die vooral zichtbaar worden voor mensen met tieners. Ook al garandeert de staat een aantal voorwaarden zodat ze zich intellectueel kunnen ontwikkelen, toch ontbreken er basiszaken die ze nodig hebben voor hun ontwikkeling. Mijn twee dochters studeren bijvoorbeeld geneeskunde. Een van hen rondt binnenkort haar studies af, maar uiteraard was er minder toegang tot internet en dergelijke. Dat bemoeilijkt de intellectuele en professionele ontwikkeling.

Elke dag is de aankoop van bepaalde huishoudelijke producten beperkt of zijn producten die je nodig hebt niet beschikbaar. Ik heb bijvoorbeeld 8 jaar in Havana gewerkt, op 200 km van waar ik woonde. Daardoor kon ik alleen maar één weekend, soms twee weekends per maand bij mijn gezin zijn. Pas na 8 jaar konden we naar Havana verhuizen met het hele gezin en kon ik zo tot op vandaag mijn job blijven uitoefenen. Een woning en de verbruikskosten zijn duurder geworden, zelfs al is het huis niet van de Staat. In Cuba zijn er geen gezinnen die op de armoedegrens leven. Maar er zijn wel voedings- en schoonmaakproducten en andere zaken die we niet hebben en we worden daar elke dag in ons persoonlijk leven mee geconfronteerd. 

Ik denk dat de blokkade zich het hardst laat voelen in ons werk. Als vakbondsleiders leveren we een groot werk voor de achterban, in de 16 provincies. Het vervoer ernaartoe is vaak echter beperkt want brandstof is zeldzaam en duur. Soms hebben we zelfs maar 20 of 30% van het totaal dat we nodig hebben voor het werk. Hetzelfde geldt voor het vormingsmateriaal van de vakbondsleiders. We hebben wat we nodig hebben om de vorming te garanderen, maar niet genoeg om een degelijke voorbereiding en een doeltreffendheid te waarborgen.  

Op dit ogenblik hebben we te kampen met het corona-virus, covid-19. De blokkade heeft een duidelijk impact op het aankopen van geneesmiddelen en beschermingsmaterialen tegen de verdere verspreiding van het virus. We kunnen geen medicamenten en materiaal die we nodig hebben, op de nabije Noord-Amerikaanse markt kopen.
Recent was er nog een schenking van de Volksrepubliek China. Het agentschap dat de goederen zou leveren, kon dat niet na tussenkomst van de VS. De schenking was bedoeld om de verspreiding en de bestrijding van covid-19 aan te pakken. 
Dat zie je gebeuren op alle terreinen van de gezondheid. Dikwijls ontbreken de  geneesmiddelen voor de behandeling van zwaar zieken, Cystostaticum-serum voor de kankerpatiënten of andere specifieke medicamenten die we niet op de Amerikaanse markt kunnen aanschaffen, wel op andere markten, maar tegen een veel hogere prijs.

Onze algemene bedenking: het gaat hier om de langst durende belegering van een volk in 60 jaar. In sommige documenten spreekt men van een embargo, maar in werkelijkheid is het een blokkade. 
Het voorbije jaar werd de aanvoer belemmerd van brandstof en andere grondstoffen nodig voor de ontwikkeling van het land. Het gevolg is dat sommige bedrijven stilliggen, zoals deze voor persoonlijke hygiëne. 
Ook het toerisme heeft zwaar geleden onder de VS-beperking voor hun burgers om naar Cuba te gaan.  Een aantal toerisme-agentschappen kregen zelfs verbod om toeristen naar ons land te brengen. Toerisme is één van de snelste bronnen om buitenlandse deviezen voor onze  economie te bekomen

Dit zijn, geloof ik, de concrete gevolgen van de blokkade voor mezelf, voor mijn werk en voor het land in het algemeen.