Met de pandemie is de blokkade voor mij veeleer een genocide.

Mijn naam is María del Carmen Rodríguez Reyes, maar iedereen noemt me Maru. Ik sta aan het hoofd van het Samenwerkingskantoor van CTC Nationaal, en hou me bezig met Projecten en Donaties. Daarnaast heb ik een praktijk, want ik ben psychologe van beroep. Ik geef ook les in psychologie aan de Universiteit van Havana. Men heeft me gevraagd om te vertellen over gevolgen van de blokkade die de VS ons al meer dan 60 jaar oplegt. 
Op werkvlak is het bijvoorbeeld heel moeilijk om te werken. In mijn geval is de wagen van het kantoor heel erg oud, met veel technische problemen. Je moet het voortdurend laten repareren. Er is een gebrek aan benodigdheden voor het werk, papier, toners, enz. Dankzij internationale samenwerking heb ik dit probleem minder. Maar dit geldt algemeen voor alle kantoren van CTC. Er zijn ook problemen met het transport, met de gebouwen, hoewel CTC een inspanning levert om alle lokalen te onderhouden. 
Op familiaal vlak is het ook een probleem. Iedereen moet op zoek gaan naar basisproducten die schaars worden, zoals schoonmaakproducten en voedsel. Voor vrouwen maakt de dubbele dagtaak het nog moeilijker. Je hebt niet alleen je werk maar bent daarna ook nog eens bezig met inkopen te doen voor het gezin, om te koken, te wassen en ook deze producten worden schaarser.

De blokkade laat zich op alle vlakken en overal voelen. Momenteel met de verschrikkelijke pandemie die de hele wereld treft, is de blokkade voor mij veel meer een genocide. We zijn geïsoleerd, de regering roept ons op om thuis te blijven, om van thuis uit te werken. Met veel opoffering ook, want niet iedereen heeft internet ter beschikking. Voor de gemiddelde Cubaan is internet redelijk duur, maar hij slaagt er toch in omdat hij toegewijd is aan zijn werk. Maar die wachtrijen om basisproducten, voedsel, en vooral proteïnen te kopen botsen met die noodzaak om ons te isoleren, om het virus niet te verspreiden. 
Het Ministerie van Volksgezondheid en de regering hebben alle maatregelen getroffen. Er is veel aandacht om zorg te dragen voor de gezondheid van alle Cubanen. Een aantal maatregelen lijken me logisch, zoals de quarantaine van mensen die aankomen, van mensen die in contact zijn geweest met besmette personen. Er zijn natuurlijk ook bijkomende maatregelen genomen om essentiële goederen te garanderen aan gesubsidieerde, gereguleerde en gecontroleerde prijzen. Maar niet alle goederen kunnen aan iedereen worden gegeven, dat is onmogelijk. Midden deze wereldwijde strijd om levens te redden zijn er mensen, zoals de regering van de VS, die niet begrijpen dat dit een moment is van solidariteit, een moment om elkaar de hand te reiken. Zij krijgen wel hulp uit China en Rusland. Wij niet, ons mogen ze niet helpen, dat verhindert de VS. Kijk, zij blokkeren de brandstoftoevoer,  sinds september onafgebroken. Ze willen ons dood. En dat is voor mij geen blokkade, maar een genocide en dat druist in tegen alle menselijke waarden.